بسم الله الرحمن الرحیم

تو را می‏جویم از قله‏های رفیع نیایش،

تو را می‏جویم از هوای مطبوع مدینه،

 از زلالی طلوع یک صبح تازه،

متولد می‏شوم از حس تازه ی سرودن.

پلک می‏زنی و کربلا در ذهن جهان تکثیر می‏شود.

 پلک می‏زنی و سفارت عشق، بر شانه‏هایت سنگینی می‏کند.

پلک می‏زنی و اخبارگوی تاریخ سرخی می‏شوی که تا الی الابد این خط سرخ ادامه دارد.

به دف و چنگ عرشیان پلک می‏گشایی تا ادامه ی کارنامه ی برهوت کربلا باشی.

از خطبه‏هایت آتشفشان جاری می‏شود و از دعاهایت، زلالی یک رود به دنیا می‏آید.

تو می‏آیی و ذائقه ی واژه‏ها از عطر دعا آکنده می‏شود.

تو می‏آیی و بر صبح لبانت، معنویت عارفانه نقش می‏بندد.

تو می‏آیی و روح ناآرام سجاده‏ها را به آرامشی خواستنی می‏سپاری.

می‏آیی و شولای باران بر دوش، باب الحوائج می‏شوی.

 دست بالا می‏بری و برای درخت‏های بهشت، باران تلاوت می‏کنی.

صحیفه ی سینه را می‏گشایی و صحیفه ی سجادیه‏ای می‏نویسی که زبور آل محمد می‏شود.

نوشته ی ابراهیم قبله آرباطان

نظرات شما عزیزان:

dsdfsdf

ساعت22:50---20 بهمن 1392

- [ایمیل]

adfafaf

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: